ก่อนจะเล่าเรื่อง ขออนุญาติออกตัวไว้ก่อน หากว่าข้อมูลที่ได้รับมาเขียนนี้ถูกพาดพิงถึงอาจารย์ท่านไหนก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่ตรงนี้ด้วยนะคะ

หากจะเล่าย้อนไปถึงยุคเริ่มแรกๆเลย เรื่องนี้ก็ต้องถามรุ่นพี่สมัย พ.ศ. 2537 ที่เริ่มก่อตั้งโรงเรียนหนองไฮ(รุ่นพี่เขาตั้งขึ้นมา)เพราะพี่เองเข้าช่วงพ.ศ 2539 บัญเอิญไดมีโอกาสสอบถามข้อมูลจากรุ่นพี่สมัยนั้นมาเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นอาจารย์ท่านแรกที่จะขอกล่าวเล่าเรื่องให้ฟังก็คือผอ.กุลดิลกของโรงเรียนร่มไทรวิทยาหรือเป็นที่รู้จักในนามของนักเรียนเรียนรุ่นแรกๆว่า.......อาจารย์ใหญ่ใจดีแห่งหนองไฮซิตี้ของเรา......

เอาไว้ติดตามตอนต่อไปตอนนี้ขอไปทำงานบ้านก่อน ไว้ว่างเมื่อไหร่แล้วจะค่อยๆทยอยเล่า

อาจารย์ท่านแรกที่ได้รับเกียรติถูกนำมาเล่าให้น้องๆร่มไทรได้รับทราบก็คือ  ผอ.กุลดิลก โถชัยคำ

           ขอย้อนความหลังไปยังสมัยโรงเรียนเรายังอยู่ในยุคของการก่อตั้ง หากว่าได้อ่านประวัติความเป็นมาของโรงเรียน ก็คงจะทราบกันดีอยู่แล้วว่าทั้งครูอาจารย์และเหล่านักเรียนในรุ่นบุกเบิกนั้นผ่านความยากลำบากมาขนาดไหน

 ในสมัยนั้นร.ร.หนองไฮอยู่ท่ามกลางท้องทุ่งนาข้างหลังเป็นป่า รั้วโรงเรียนไม่มี อาคารเรียนเป็นอาคารไม้ที่ไม่มีผนังห้อง แม้แต่ห้องธุรการที่ใช้สำหรับเป็นที่ทำงานของอาจารย์ และยังเป็นที่ที่บุคลคลทั่วไปได้เข้ามาติดต่อทำธุระ ก็ยังเป็นอาคารไม้เหมือนกัน โชคดีหน่อยก็คือมีการตีไม้ขึ้นมาเป็นผนังห้อง(ก็อย่างที่รู้ๆกัน)

แต่กว่าจะได้อาคารจัดตั้งเป็นร.ร.ขึ้นมา รุ่นพี่ยุคบุกเบิกบอกว่า อาจารย์ต้องขอความร่วมมือทั้งจากนักเรียนและผู้ปกครอง โดยได้พานักเรียนบางส่วนตระเวนขับรถยังหมู่บ้านต่างๆที่นักเรียนอาศัยอยู่ เพื่อขอให้คนในหมู่บ้านเหล่านั้นร่วมกันบริจาคสมทบทุนจัดตั้งอาคารเรียนและยังเป็นทุนไว้ให้นักเรียนที่ยากจนอีกด้วย

รุ่นพี่ยังเล่าอีกว่าทุกคนในแต่ละหมู่บ้านล้วนแล้วแต่มีน้ำใจ ให้ความร่วมมือช่วยเหลือเป็นอย่างดี ใครมีเงินก็บริจาคเงิน บางคนก็บริจาคเป็นข้าวสารแทนและยังให้ไม้ร่วมกันจัดสร้างอาคารขึ้นมา และมีอยู่วันหนึ่งไม่รุ้ว่าใครเผาไร่นาทำให้เกิดไฟป่าใกล้กับโรงเรียน อาจารย์เลยต้องพานักเรียนไปดับไฟป่า เพื่อไม่ให้ไฟลุกลามมาถึงตัวคาร

นอกจากนี้แล้วรุ่นพี่ยังต้องช่วยกันทำรั้วรอบโรงเรียน โดยแบ่งกันขุดหลุม และต้องเข้าป่าไปตัดไม้เพื่อมาทำเป็นเสารั้ว(ไม้ที่ตัดล้วนเป็นไม้ที่ล้มอยู่ก่อนแล้ว) พอเล่ามาถึงตรงนี้แล้วน้องๆอาจจะสงสัยว่า รุ่นพี่ได้เรียนหนังสือกันหรือเปล่า ทำไมกิจกรรมนอกห้องมันเยอะจัง ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ที่เล่ามานั้นส่วนใหญ่จะใช้เวลาช่วงคาบอิสระหรือไม่ก็คาบวิชาศิลปะของอ.ปกรณ์ คาบวิชาพลศึกษาของอ.ธนงศักดิ์ ดังนั้นการขุดหลุมทำรั้วร.ร.จึงยาวนานข้ามมาถึงรุ่นของพี่ รุ่นที่3แต่จำไม่ได้นะว่าเสร็จตอนรุ่นพี่หรือยัง อันนี้ต้องให้รุ่นที่4มายืนยันอีกที

โอ้โหพี่เล่ามาตั้งยาวยังไม่เข้าสู่เรื่องของอาจารย์ใหญ่เลย ถ้างั้นเอาไว้คราวหน้านะ เดี๋ยวมาเขียนต่อ 

และแล้วภาคสองก็ตามมาติดๆ

จากที่เคยเกริ่นไว้ในตอนต้นว่า "ได้ยินชื่อยังต้องหนาว เห็นตัวจริงก็ไม่อยากจะเดินเฉียดไปใกล้" คำกล่าวนี้ไม่ได้เกินจากความเป็นจริงเลย เพราะพี่มีเรื่องมาเล่าเพื่อยืนยันคำพูด

ไม่รู้เป็นเพราะชื่อเสียงของแกในการกำหราบเด็กนักเรียน บวกกับหน้าตาอันบึ้งตึงค่อนข้างที่จะยิ้มยาก เหตุนี้หรือเปล่าที่ทำให้นักเรียนต่างก็ต้องร้องออกมาว่า ไม่เอานะเกรงกลัว ไม่เอานะเกรงใจ

ทำให้วิชาศิลปะ ที่พี่เองคิดว่ามันค่อนข้างจะเรียนง่าย มากกว่าวิชาอื่นๆเพราะว่ามันไม่ต้องมานั่งคิด หรือต้องท่องจำอะไรมากมาย แต่วิชานี้กับไม่ได้รับความสนใจจากเด็กนักเรียนเลย

ในช่วงเวลาที่พี่เรียนอยู่ชั้นม.3 มันจะมีวิชาเลือกเสรีให้ลงเรียน โดยมีวิชาศิลปะที่สอนโดยอ.ปกรณ์ เป็นตัวเลือกด้วย น้องๆจ๋าไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า นักเรียนชั้นม.3 รวมกันสองห้องนักเรียนราวๆ50-60กว่าคน มีมาสมัครวิชาศิลปะไม่ถึง15 คน

คนที่สมัครส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญิงมีผู้ชายอยู่แค่คนเดียว แต่พอหันไปมองอีกอาคารเรียนอีกหลังที่สอนวิชาเลือกคหกรรม คงต้องพูดว่า ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ผู้ชายมันเป็นเกิดเป็นตุ๊ดกระทันหันหรืออย่างไรถึงไปเลือกเรียนทำอาหาร

เรื่องที่เล่ามานี้อาจจะยังยืนยันไม่ได้ว่า ตัวของเนื้อหาวิชาหรือตัวของอาจารย์ปกรณ์กันแน่ที่น่ากลัวกว่ากัน ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่จะเล่าต่อจากนี้ยืนยันได้ล้านเปอร์เซนต์ (ขอเล่าในครั้งต่อไปแล้วกัน)

สมัยตอนที่ผมเรียนอยู่ก็มีอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นที่ปรึกษา เรานิยมเรียกท่านว่าอาจารย์แม่ (ไม่แน่ใจว่าท่านจะรู้ตัวหรือเปล่าน่ะ) ท่านสอนวิชาคหกรรมสอนตั้งแต่การทำอาหารท่านผู้นั้นมีนามว่า อาจารย์ศิริมงคล เจริญไชย

ท่านเป็นอาจารย์ที่มองดูภายแล้วเหมือนจะเคร่งในวิชา พอได้เรียนกับอาจารย์แล้วอาจารย์เป็นคนที่ใจดีมากๆ ผมมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับอาจารย์มาเล่าให้ฟังกันแต่เรื่องไม่ได้เกิดกับผมเองน่ะแต่เป็นเพื่อนของผมเรื่องมันมีอยู่ว่า เรียนวิชาคหกรรมการประกอบอาหาร วันนั้นเป็นเมนูอะไรจำไม่ค่อยได้ คือก่อนจะลงมือทำในอาทิตย์ต่อไปจะมีการจดส่วนประกอบแต่ละอย่างว่าจะต้องเตรียมอะไรมาบ้าง หนึ่งในนั้นก็มีไก่ และก็มะอึก พอถึงวันทำอาหารมะอึกที่ได้ปรากฎว่าเพื่อนของผมมันเอาฝักทองกับไก่มา แต่ที่จริงแล้วมะอึกภาษาไทยคือ มะเขือที่มีขนติดรอบๆผล ภาษาบ้านผมเรียกว่าหมากเขือขน ทำให้ส่วนประกอบขาดไปหนึ่งอย่าง พอตอนที่สับไก่ปรากฎว่าน้ำดันไม่ไหลอีกก็เลยพากันไปตักเอาน้ำสระมาล้างไก่ แต่พออาจารย์มาเห็นเข้าท่านก็บ่นว่าน้ำมันไม่ถูกสุขลักษณะท่านก็เลยจับไม้ไล่ตีนักเรียนเพื่อนๆ พากันวิ่งแต่ก็สนุกดีพูดแล้วยังคิดถึงท่านเน่าะ ร่วมถึงอาจารย์ทุกท่านด้วย เดี๋ยววันหลังจะเข้ามาเล่าให้ฟังใหม่

 สวัสดีค่ะคุณ samai ที่เข้ามาเม้าเป็นเพื่อน

ได้อ่านข้อความที่คุณเขียนไว้แล้วสงสัยจัง อ.ศิริมงคล เจริญไชย เป็นอาจารย์ที่ ร.ร.ของเราหรอ พอดีพี่เป็นศิษย์เก่าแก่ไปหน่อย เลยไม่รู้จัก แต่ถ้าให้เดาจากอาจารย์ที่เอ่ยมาฉันน่าจะเป็นรุ่นพี่ของคุณ ถ้างั้นก็ขอ..............

 .................................................................................

............ยินดีต้อนรับเข้าสู่กระทู้ เรื่องเล่าเราช่วยกันเผาอาจารย์...........

หากว่าน้องได้ติดต่อกับเพื่อนคนอื่นๆช่วยบอกกล่าวให้แวะเข้ามาเยื่ยมเว็บของเราด้วยนะ

ขอเพิ่มเติมอีกนิด เหตุที่เด็กนักเรียนไม่เลือกชุมนุมศิลปะของอ.ปกรณ์ เหมือนทุกคนรู้ล่วงหน้ามาก่อนอย่างงั้นเหละ ว่าจะไม่มีการเรียนการสอนศิลปะซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่พวกพี่ชอบงานศิลป์พวกวาดๆเขียนๆแบบนี้อยู่แล้วก็เลยเลือกที่จะสมัครอยู่ชุมนุมของอ.ปกรณ์(โดยเฉพาะตัวพี่เองชอบมากการเขียนลายไทย)

แต่หากย้อนเวลาให้ไปเลือกชุมนุมอีกครั้ง พี่ว่าพวกพี่ก็คงจะไม่เลือกเหมือนกัน เพราะมันเป็นงานศิลป์จริงๆ

-  ต้องใช้ทั้งความคิดและจินตนาการอย่างสูง(คิดว่าไม่น่ามาเลือกเลยเรา)

-  ต้องใช้ความสามารถและทักษะฝีมือ(ก็พวกพี่ต้องขุดทั้งดิน ,ขนดิน ไปถมที่มันเป็นมันเป็นหลุมเป็นบ่อ, เลื่อยไม้, ทาสี โอ้ยมีหมด)

ยังกะพวกพี่อยู่ กลม- ศิลป์-ปกรณ์ มีหน้าที่คล้ายๆกับกรมศิลปกร ที่ต้องบูรณะซ่อมแซมโรงเรียน ถึงลำบาก อาบเหงื่อแทนน้ำยังไงพวกเราก็เป็น....สีทนได้...ถึงแม้คนที่เลือกชุมนุม กลม-ศิลป์-ปกรณ์ จะมีอยู่น้อยนิด แต่พวกพี่ก็ไม่คิดจะย้ายไปไหน เพราะมันคือความภูมิใจที่เป็นส่วนหนึ่งในการพัฒนาโรงเรียน